คำไวพจน์ คน

ก. กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทําสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ ให้เข้ากัน.

น. มนุษย์.

ชน หมายถึง ก. โดนแรง ๆ เช่น รถยนต์ชนต้นไม้, ชิดจนติด เช่น ตั้งตู้ชนฝา; บรรจบ เช่น ชนขวบ; ให้ต่อสู้กัน เช่น ชนโค ชนไก่. น. เรียกไก่อูชนิดหนึ่งที่เลี้ยงไว้ชนกันว่า ไก่ชน.

นรชาติ หมายถึง น. คน, หมู่คน.

นรา หมายถึง (กลอน) น. คน.

นรากร หมายถึง น. คน, หมู่คน.

นรี หมายถึง [นะรี] (แบบ) น. นาง. (ส.).

นฤ หมายถึง [นะรึ-] ว. ไม่มี, ออก, มักใช้นําหน้าศัพท์อื่น เช่น นฤมล ว่า ไม่มีมลทิน, นฤโฆษ ว่า ดังออก. (คํานี้เขียนแผลงมาจาก นิ ในบาลี ซึ่งสันสกฤต เป็น นิสฺ).

นารี หมายถึง (แบบ) น. ผู้หญิง, นาง. (ป., ส.).

บุทคล หมายถึง [บุดคน] น. บุคคล, คน. (ส. ปุทฺคล; ป. ปุคฺคล).

ปราณี หมายถึง [ปฺรานี] น. ผู้มีชีวิต, สัตว์, คน. (ส. ปฺราณิ, ปฺราณินฺ; ป. ปาณี).

ปาณี หมายถึง น. สัตว์, คน. ว. มีลมหายใจอยู่, ยังเป็นอยู่. (ป.; ส. ปฺราณินฺ).

มนุช หมายถึง น. “ผู้เกิดจากมนู” คือ คน. (ส.).