คำไวพจน์ ฝน

น. นํ้าที่ตกลงมาจากเมฆเป็นเม็ด ๆ; ลักษณนามใช้นับอายุ หมายความว่า รอบปี, ขวบปี, เช่น ควาย ๓ ฝน คือ ควายที่มีอายุ ๓ ปี เขาผ่านร้อนผ่านหนาวมา ๑๘ ฝน.

ก. ถู เช่น ฝนยา; ลับ เช่น ฝนมีด.

พรรษา หมายถึง [พันสา] น. ช่วงระยะเวลา ๓ เดือนในฤดูฝน เช่น เข้าพรรษา จําพรรษา; ปี เช่น บวช ๓ พรรษา, (ราชา) มีพระชนมายุ ๒๕ พรรษา. (ส. วรฺษ; ป. วสฺส, วสฺสาน).

พลาหก หมายถึง [พะลา-] น. เมฆ, ฝน. (ป., ส. วลาหก).

พายุ หมายถึง น. ลมแรง. (ป., ส. วายุ ว่า ลม).

พิรุณ หมายถึง น. ฝน; ชื่อเทวดาแห่งนํ้า เทวดาแห่งฝน เรียกว่า พระพิรุณ. (ป., ส. วรุณ).

มรสุม หมายถึง [มอระสุม] น. คราว; คราวลม, คราวพายุ; ลมฝน; ชื่อพายุใหญ่ที่มีลมแรงและมีฝนตกหนัก, โดยปริยายหมายถึงความยุ่งยากเดือดร้อนที่เกิดในบางช่วงชีวิต เช่น มรสุมชีวิต. (เทียบอาหรับ mausim).

วรรษ หมายถึง [วัด] น. พรรษ, ฝน; ปี. (ส. วรฺษ; ป. วสฺส).

วรรษา หมายถึง [วัดสา] น. พรรษา, ฤดูฝน; ปี. (ส.).

วรุณ หมายถึง น. พระพิรุณ, เทวดาแห่งนํ้า, เทวดาแห่งฝน. (ส.).

วัสนะ หมายถึง [วัดสะนะ] (แบบ) น. ฝนตก. (ป. วสฺสน; ส. วรฺษณ).

วุฐิ หมายถึง [วุดถิ] น. ฝน. (ป. วุฏฺิ; ส. วฺฤษฺฏิ).

หยาด หมายถึง ก. หยดลง. น. เม็ดฝนหรือนํ้าค้างเป็นต้นที่ไหลยืดหยดลง เช่น หยาดฝน หยาดน้ำค้าง หยาดเหงื่อ.

เผลียง หมายถึง [เผฺลียง] น. ฝน. (ข. เภฺลียง).