คำไวพจน์ แผ่นดิน

น. พื้นดินของโลก; รัฐ, ประเทศ, เช่น แผ่นดินไทย; รัชกาล เช่น ผลัดแผ่นดิน.

กษมา หมายถึง [กะสะ-] (แบบ) น. ความอดกลั้น, ความอดโทษ, เช่น พระกษมาเสมอหล้า สี่แดน. (ยวนพ่าย). ก. กล่าวคําขอโทษ, โดยมากใช้ว่า ษมา. (ส. กฺษมา; ป. ขมา).

ด้าว หมายถึง น. แดน, ประเทศ, เช่น คนต่างด้าว; ด้าน เช่น ด้าวท้าย ว่า ด้านท้าย.

ธรณิน หมายถึง [ทอระ-] (กลอน) น. ธรณี, แผ่นดิน, เช่น กึกก้องสะเทือนธรณิน. (ลอ).

ธรณี หมายถึง [ทอระนี] น. แผ่นดิน เช่น ธรณีสูบ, พื้นแผ่นดิน เช่น ธรณีวิทยา, โลก เช่น นางในธรณีไม่มีเหมือน. (ป., ส.).

ธรา หมายถึง [ทะรา] (แบบ) น. แผ่นดิน. (ป., ส.).

ธราดล หมายถึง น. พื้นแผ่นดิน. (ป.).

ธาตรี หมายถึง [ทาตฺรี] (แบบ) น. แผ่นดิน, โลก, ในบทกลอนใช้ว่า ธาษตรี ก็มี. (ส.).

ธาษตรี หมายถึง [ทาดตฺรี] (กลอน) น. แผ่นดิน, โลก. (ส. ธาตฺรี).

ปฐพี หมายถึง [ปะถะ-, ปัดถะ-] น. แผ่นดิน. (ป. ปวี).

ปฐวี หมายถึง [ปะถะวี] (แบบ) น. แผ่นดิน. (ป.).

พสุธา หมายถึง น. “ผู้ทรงไว้ซึ่งทรัพย์” คือ แผ่นดิน. (ป., ส. วสุธา).

พสุธาดล หมายถึง น. พื้นแผ่นดิน. (ป., ส. วสุธาตล).

พสุมดี หมายถึง [พะสุมะดี] น. แผ่นดิน. (ส.).

พิภพ หมายถึง น. โลก เช่น ในพื้นพิภพ นอกพิภพ, ที่อยู่ของนาคในชั้นบาดาล เรียกว่า นาคพิภพ; ทรัพย์สมบัติ เช่น ผ่านพิภพ คือ ครองสมบัติ. (ดู วิภว-).

ภพ หมายถึง [พบ] น. โลก, แผ่นดิน; วัฏสงสาร. (ป. ภว).

ภูมิ หมายถึง [พูม] น. พื้น, ชั้น, พื้นเพ; ความรู้ เช่น อวดภูมิ อมภูมิ.

ภูวดล หมายถึง น. พื้นแผ่นดิน. (ป.).

มหิ หมายถึง (แบบ) น. แผ่นดิน. (ป., ส.).

หล้า หมายถึง น. โลก, แผ่นดิน.

โลกธาตุ หมายถึง [โลกกะ-] น. แผ่นดิน. (ป., ส.).